Przygodę z analogami na Psychosondzie zaczynamy obserwacją metamorfozy żelaznego motyla.
Otwieramy ostatnią płytę Iron Butterfly Metamorphosis (1970). Sama okładka zdaje się wiele mówić o tym, czym dla muzyków jest metamorfoza. Pierwsza strona to niepokojące zdjęcie trumien dobijających się do brzegu, świetlistego brzegu. Co na nim? Zobaczmy na stronę ostatnią: piękna kobieta otoczona ciepłym, psychodelicznym otoczeniem. Czyżby to artystyczna interpretacja eschatologicznej tajemnicy?
Ciężko pomylić głos Douga Ingle’a z kimkolwiek innym. Tylko on mógł swego czasu zaśpiewać In-a-gadda-da-vida honey, don'tcha know that I love you? Na Metamorphosis zespół w progresywnym uniesieniu miesza różne style, dzięki Ingle’owi wiadomo jednak od początku do końca, jaka płyta kręci się na talerzu. Jest slide guitar z południa Stanów w Easy Rider, są awangardowe eksperymenty w blisko czternastominutowym Butterfly Bleu, jest oczywiście klasyczny, znany z poprzednich płyt, przyciężkawy Iron Butterfly w New Day czy nawet soulujący Shady Lady. Na płycie gra dwóch gitarzystów, co zdecydowanie rozszerza horyzonty muzycznych wędrówek motyla (Best Year of Our Life). W końcu jest i miejsce na folkowo-psychodeliczną balladę Slower Than Guns, który okazuje się zaangażowanym, ekologicznym protestem.
Dobrze słucha się metamorfozy Iron Butterfly, czuć jednak trochę, że muzycy zgubili na tym albumie myśl przewodnią, charakterystyczną dla wybitnych albumów tamtych lat (do których zapewne warto zaliczyć zaśpiewać chociażby In-a-gadda-da-vida).
Iron Butterfly- Metamorphosis (USA, Atco 1970, SD 33-339)
