Michał Wilczyński (GAD Records)

Michał Wilczyński (GAD Records): W domu zawsze było mnóstwo muzyki. Rodzice słuchali Beatlesów, Beach Boysów czy The Shadows. Za sprawą wujka, brata mamy, odkrywałem całą klasykę lat 70., zarówno z kaset, jak i z winyli. Do tego całkiem niedaleko mnie był antykwariat, w którym były zawsze winyle - zazwyczaj po 2 zł za sztukę - gdzie zostawiałem swoje kieszonkowe, powoli budując kolekcję skupioną głównie na polskiej muzyce.

Na początku próbowałem swoich sił w dziennikarstwie muzycznym. Nieżyjący już Wojtek Zamorski z TVP Katowice, wtedy prowadzący "Klub Dorosłych Sympatyków Rocka", pomógł mi bardzo - dzięki niemu mój pierwszy opublikowany tekst w życiu to była relacja z koncertu Pearl Jam w katowickim Spodku. Pomógł mi również Jacek Kurek, który wtedy poza audycjami radiowymi pisał do magazynu "Sound and Vision". Na próbę miałem przygotować wywiad do tego tytułu i zrobiłem go z Józefem Skrzekiem. Do gazety się nie dostałem, ale szybko zacząłem współpracę z samym Józkiem - i to trwa do dziś. Zacząłem się udzielać w projektach wydawniczych Śląskiej Witryny Muzycznej (później e-silesia.info), gdzieś pojawiały się pojedyncze płyty innych firm, wreszcie kilka lat współpracowałem dość intensywnie z Metal Mind, m.in. przy dużych boxach SBB. I z czasem pojawiało się w głowie coraz więcej pomysłów, którymi Tomek Dziubiński po prostu nie był zainteresowany. Stąd idea, by spróbować je wydać samemu. A że trafiła mi się jednocześnie półroczna przerwa w studiowaniu, to uznałem to za doskonały moment, by wystartować. I tak się to wszystko w październiku 2008 roku oficjalnie zaczęło. Choć pierwsza płyta pojawiła się dopiero w połowie 2010 roku.

W pierwszych latach działalności jednym z takich momentów z pewnością było pierwsze spotkanie z Jerzym Milianem. Przyniósł nam reklamówkę swoich taśm i spytał, czy nam się to w ogóle opłaci. Te reklamówki z taśmami, wożone potem od wielu artystów przeróżnymi środkami komunikacji, stały się niejako naszym znakiem rozpoznawczym. Niezwykle ważna była też współpraca z Andrzejem Korzyńskim, który wspierał nas dobrym słowem, zanim jeszcze w ogóle wystartowaliśmy. Nigdy nie przypuszczałem, że te kurtuazyjne wymiany zdań z czasem przerodzą się w przyjaźń, wspólne wyjazdy na festiwale czy niedzielne rozmowy przez telefon co tydzień (zazwyczaj nie o muzyce, tylko o życiu ogólnie). Zarówno Andrzeja, jak i Jerzego bardzo nam brakuje - i jesteśmy bardzo szczęśliwi, że możemy pokazywać dalej ich dorobek. Podobnie ważne było spotkanie z Markiem Ałaszewskim w jego pracowni, w 2007 roku, jeszcze przed startem GAD-a. Oglądałem nowe obrazy, jadłem pyszną drożdżówkę i słuchaliśmy nagrań Klanu zrealizowanych dla Polskiej Kroniki Filmowej, oceniając, co się nada na płytę.

Z pewnością "Sonda", "07 zgłoś się" i "Czterej pancerni i pies" wywołały największe trzęsienie ziemi. Z tych nowszych - na pewno koncertowe nagrania Komedy i studyjne przygody Andrzeja Zauchy, a także współpraca ze Studiem Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej.

Łukasz od początku pilnuje tego, żeby nasze płyty były jak najlepsze pod względem edytorskim, prowadzi też część projektów od podstaw. Mamy podobne spojrzenie na wiele spraw, jeśli chodzi o kwestie wizualne i wydawnicze, a także równie wisielcze poczucie humoru, więc współpracuje nam się fantastycznie. Przemek Pomarański to bez dwóch zdań najlepszy fotoedytor w Polsce, zawsze podziwiam jego cierpliwość, gdy przychodzi do czyszczenia podniszczonych okładek płyt winylowych czy starych zdjęć. Weronika Rosół pilnuje wszystkich kwestii wysyłkowych, bo poza wydawnictwem prowadzimy też nasz sklep internetowy - póki co cały czas pod hasłem Kultowe Nagrania, ale pod koniec roku prawdopodobnie będzie się pojawiał po prostu pod adresem naszej głównej strony - tak, żeby mniej czasu tracić na kwestie informatyczne, a zyskać go więcej na robienie kolejnych płyt. Emilka Zięba pilnuje, żeby na płytach wszystko się zgadzało redakcyjnie, dba także o naszą dystrybucję cyfrową i sprzedaż płyt podczas festiwali czy koncertów. Wiele z naszych projektów i działań w różnych momentach naszej działalności nie byłoby także możliwe, gdyby nie Ania Piontek, Barnaba Siegel czy Natalia Bednarz. I jeszcze moja, nieżyjąca już niestety, żona, Agnieszka - bez niej GAD nigdy by nie wystartował. Ten wysoki poziom, jaki osiągnęliśmy w pierwszych pięćdziesięciu tytułach w katalogu, to jej zasługa. Że o nazwie firmy nie wspomnę.

Ale ponad wszystko należy pamiętać, że sukces GAD to nie nasza zasługa. To wszystko jest możliwe dzięki wielkiemu gronu wrażliwych osób, które chcą słuchać muzyki i wspierają nas na przeróżne sposoby. To także mnóstwo przychylnych nam osób w wielu zakątkach świata, w archiwach, w mediach... To bardzo długa lista.

Nauczyłem się, żeby nigdy nie być stanowczym w takich ocenach. Przez wiele lat byliśmy pewni tego, że taśmy z muzyką filmową z archiwów wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych zostały zniszczone. Co więcej, wszelakie przekazy z różnych źródeł utwierdzały nas w tym przekonaniu. Tymczasem taśmy odnalazły się i dzięki przychylności Centrum Technologii Audiowizualnych udało nam się już sporo z nich zaprezentować na płytach. Dlatego coraz mniej wierzę w zniszczone taśmy gdziekolwiek czy przeszkody formalne. Mam nadzieję, że na to, co dobre - po prostu przyjdzie czas.

Przyspieszyliśmy mocno w tym roku i to tempo raczej utrzyma się także w 2024. Jeszcze w tym roku przygotowujemy dwie kolejne części koncertowej serii SBB "Live Cuts", wracamy do koncertowych nagrań Krzysztofa Komedy, a także zamierzamy pokazać mniej znane oblicze Waldemara Parzyńskiego z Novi Singers. Bynajmniej nie wokalne. Nie o wszystkich planach mogę jeszcze mówić, ale będziemy dalej przeglądać archiwa radiowych orkiestr rozrywkowych, wracać do taśm Andrzeja Korzyńskiego i Jerzego Miliana. Przygotowujemy też kilka mocnych tytułów dla fanów polskiego rocka. Będziemy dalej współpracować z Polskimi Nagraniami i Supraphonem. A za tydzień jadę podpisać umowę na współpracę przy eksploatacji bardzo kolorowego i bardzo mało znanego archiwum dźwiękowego. I już nie mogę się doczekać, kiedy będę mógł o tym mówić głośno.

Winyle - jak już wspominałem wcześniej - były dla mnie bardzo ważnym nośnikiem, szczególnie na początku mojej drogi, jeśli chodzi o poznawanie muzyki. Dzisiaj ten zbiór to przede wszystkim płyty polskie oraz z dawnego bloku wschodniego. Zachodnich produkcji mam zaskakująco mało, bo jednak głównym nośnikiem - i w GAD Records, i na moich prywatnych półkach - pozostaje płyta CD, która dziś dla wielu też już ma posmak nośnika retro... Muzyki słucham bardzo różnorodnej - ostatnio chętnie odkrywam duchologiczną elektronikę z labeli Ghost Box i Castles in Spaces, w ostatnich tygodniach często wracam do ostatniego Porcupine Tree (które przekonało mnie o wiele bardziej niż nowy, solowy Wilson). I zawsze jest czas i miejsce na Franka Zappę i Ultravox. Obowiązkowo.

Kiedy wydaliśmy pierwszy winyl, czyli "Sondę", to był początek 2014 roku i już coś zaczęło się ruszać. Rynek stopniowo rósł i my staraliśmy się za nim nadążać, choć jesteśmy strasznie nietypowi - w momencie, gdy media wieszczą od kilku lat upadek CD, my notujemy co roku większe zainteresowanie tym formatem. I to dla nas jest baza, największy procent w całej sprzedaży. Mnie cieszy, że muzyka trafia do ludzi niezależnie od nośnika - są oczywiście tytuły, które większe powodzenie mają na winylach, ale bywają też takie, które zdecydowanie wygrywają na srebrnych krążkach. Jednego, czego mogę być pewien, to tego, że i winyli, i CD po prostu będzie u nas coraz więcej.

Wystarczy zdrowia. Reszta sama się poukłada tak, jak powinna. Mamy najwspanialszych słuchaczy na całym świecie i jestem spokojny, że z nimi możemy śmiało spacerować przez kolejne piętnaście lat do przodu. Jeszcze mnóstwo doskonałej muzyki do odkrycia.

na zdjęciu: Emilia Zięba, Michał Wilczyński, Łukasz Hernik

autor zdjęć: Przemysław Pomarański / GAD Records