Sad Smiles to nowy głos pokolenia. W dodatku głos, który, w przeciwieństwie do większości młodych artystów, nie rapuje, tylko śpiewa i gra rocka. Niewykluczone, że „Bunt”, debiutancki album zespołu, za kilka lat stanie się tym, czym dla ludzi w moim wieku jest „Terroromans” Much. Płytą kultową i kształtującą życiorysy.
„Bunt” to album przemyślany, dopracowany, a przy tym naturalny i szczery. Nie wyczuwam w nim kalkulacji i chłodnej strategii, by wkraść się w łaski odbiorcy. Jest za to autentyczność i młodzieńcza energia. Teksty piosenek kipią od emocji, dzięki czemu każdy, niezależnie od wieku, może w nich odnaleźć coś z obecnego lub dawnego siebie. W zamyśle twórców płyta ta ma bowiem oddawać stany ducha, jakich doświadcza licealista. Faktycznie, pamiętam tamten okres całkiem nieźle i potwierdzam, że sam tak się kiedyś czułem. Niepewność przyszłości, presja związana z wchodzeniem w dorosłość, pierwsze większe rozczarowania ludźmi – wszystkie te problemy zespół porusza w swoich utworach.
Autorem słów jest wokalista grupy – Szymon Jarmuła, któremu przelewanie myśli na papier wychodzi bardzo zgrabnie. Jego teksty są treściwe, nośne, a przy tym pasujące do konwencji rockowej, młodzieżowej piosenki. Nie ma w nich przesadnego filozofowania, a mimo to niektóre frazy zaskakują dojrzałością. Szymon pokazuje swój talent zwłaszcza w drugiej piosence, czyli „Terapeucie”. Dotyka ona trudnego tematu kryzysów psychicznych współczesnych nastolatków oraz coraz większej roli terapii w ich życiu, a jednak w zaledwie trzech zwrotkach złapane jest całe sedno tego problemu, co w połączeniu z dynamiczną muzyką (to najostrzejszy numer na płycie) robi niesamowite wrażenie. Ale nawet w prostszej, pełnej wdzięku piosence „O muzyce”, która jest niczym innym, jak wyznaniem miłości do muzyki, tekst urzeka szczerością i bezpretensjonalnością.
Jeżeli chodzi o kompozycje, każdy z utworów ma swój odrębny i wyrazisty charakter. Zgodnie z ideą, na albumie są ukazane różne stany emocjonalne i muzyka zawsze z nimi koresponduje. Daje to zespołowi możliwość sprawdzenia się w wielu stylach i odsłonach alternatywy. Co ciekawe, największe pole do popisu daje grupie numer najkrótszy, bo trwający zaledwie półtorej minuty „Przed nocą (skit)”. Ten przerywnik to jasny sygnał, że Sad Smiles potrafi budować nastrój na płycie, ale też jest otwarty na eksperymenty wychodzące poza ramę klasycznej piosenki.
Najlepsze numery? Zdecydowanie „W nocy”, bo ostatnio coraz trudniej o spokojne, refleksyjne piosenki w wykonaniu zespołu rockowego, a także „Bądź ze mną”. To z kolei utwór, który słusznie został wytypowany na singiel. Jest bardzo radiowy, przyjemny w odbiorze i może przynieść zespołowi spore grono odbiorców spoza obranego targetu. Poza tym jestem mocno wyczulony na dobrze brzmiący bas, a akurat w tej piosence gra świetnie.
Zaletą tego albumu jest również efektowne wydanie i duża kreatywność 33 Records, którą label pokazał już wcześniej, przy okazji płyty Martini Police. Tym razem żółto-czarny winyl dotarł do mnie w obrandowanym kartonie do pizzy, a w środku oprócz płyty znalazłem również prasowankę na t-shirt, naklejki, zdjęcie zrobione polaroidem oraz kultowy przysmak z młodzieńczych lat – gumę Turbo. Jak widać, to wcale nie są kosztowne gadżety, a jednak wzbudzają sympatię i budują więź odbiorcy z zespołem. Marketingowiec wytwórni zdecydowanie zasłużył na premię.
O Sad Smiles jest głośno już od kilku lat, za sprawą żywiołowych koncertów i dobrze przyjmowanych występów festiwalowych, ale dziś, dzięki albumowi „Bunt”, zespół jeszcze mocniej ugruntował swoją pozycję na rynku. Zdanie umieszczone z tyłu okładki – „Nikt nie pytał, każdy potrzebował” – okazuje się prawdziwe. Na polskiej scenie muzycznej od kilku lat brakowało takiego zjawiska jak Sad Smiles. Mam przeczucie, że ci młodzi ludzie jeszcze sporo w branży namieszają!
Znajdź „Bunt” w naszej wyszukiwarce płyt winylowych.
